Een zwabberbal verpestte de carrière van topsporter Rianne

Rianne had als klein meisje maar één doel voor ogen: topsporter worden. Met een enorm talent voor voetbal ging ze met een scholarship naar Amerika en belandde uiteindelijk bij ADO Den Haag. Alles ging voor de wind. Tot die ene zwabberbal abrupt een einde aan haar carrière maakte.

“Rond mijn negende of tiende werd ik echt verliefd op voetbal. Ik speelde dat altijd op straat, met mijn broers. Het was mijn passie. Elke dag trainde ik, ik was altijd buiten en mensen noemden mij een social butterfly. Maar bij een club voetballen deed ik niet. Dat mocht niet van mijn ouders. Voetbal was volgens hen geen meisjessport.”

De droom van een topsporter

De broers van Rianne zaten wel op voetbal. Elke keer dat zij trainden, oefenden Rianne en haar tweelingzus Nanja op het voetbalveld ernaast. Op een dag werden ze daar aangesproken door de voetbaltrainer van hun broers. Hij was een scout en vroeg of ze mee wilden spelen voor het Nederlands elftal. Toch zeiden hun ouders weer nee. Wat wél mocht, was hun eigen meidenteam oprichten. Dat deden Rianne en Nanja en vanaf toen konden ze serieus werken aan hun droom om topsporter te worden.

“En toen werden we allebei gescout om in Amerika te voetballen” vertelt Rianne. “We zouden met een scholarship gaan. Maar toen brak Nanja haar been en moest ze een jaar herstellen. Met heel veel moeite ben ik toen in mijn eentje gegaan.” Een lastige keuze, maar wel eentje die haar gelukkig geen windeieren heeft gelegd. Vijf jaar lang voetbalde ze in Amerika. Rianne won vele prijzen en werd op een gegeven moment zelfs de meest waardevolste speelster binnen het betaalde vrouwenvoetbal.

(Tekst gaat verder onder video)

In de zomer van 2007 werd er de Eredivisie Vrouwen opgericht, welke het mogelijk maakte professionele voetbalclubs gezamenlijk in een vrouwencompetitie te laten spelen. Dat was voor Rianne een reden om terug te gaan naar Nederland. Daar belandde ze bij ADO Den Haag. Haar droom om topsporter te worden was nu helemaal uitgekomen. Maar in februari 2008 ging het mis.

Hersenletsel

“Het was die dag heel erg koud, en we speelden een voetbalwedstrijd. Ik lette niet heel erg op en een teamgenoot schoot op een moment dat ik de bal niet zag aankomen. Op het moment dat die bal mijn hoofd raakte zag ik allemaal sterretjes, dat weet ik nog. Eigenlijk ben ik dus buiten bewustzijn geraakt. Achteraf besefte ik dat ik een hersenschudding had gehad, maar dat wist ik toen nog niet. Ik ging gewoon door, ook al voelde het alsof ik in een Mario Bros-spelletje zat.

Ik had piepende oren, was misselijk en had hoofdpijn. Ook was ik heel snel overprikkeld. En dat vond ik heel erg. Ik was natuurlijk altijd bezig met voetballen, met sporten. Ik was topsporter. En ineens kon dat niet meer. Het enige wat ik nog wilde was dat het stil was om me heen, dat ik zo min mogelijk prikkels had. Ik kwam van de ene op de andere dag thuis te zitten en op de lange termijn begon ik me te isoleren.”

Die isolatie heeft ook behoorlijk lang geduurd. “Ik heb heel lang thuis gezeten. Ik functioneerde maar half-half. Alle prikkels waren te veel. Elke keer wilde ik nieuwe relaties aangaan, vriendschappen. Maar het voelde alsof ik van de treinrails af was gegleden en ik wist gewoon niet meer hoe ik op de rails moest komen. Dan verviel ik weer in mijn patroon van isolatie. De tweede keer begon ik bij FC Utrecht opnieuw met voetballen. Ik wilde de Bundesliga oppakken. Toen kreeg ik een botsing en weer een harde klap op mijn hoofd. Deze keer wist ik gelijk wat het was, ik herkende dezelfde symptomen van de vorige keer. Dat geeft wel een knauw.”

Psychologisch effect

Door Riannes hoofdblessure stond ook haar relatie met God behoorlijk onder druk. “Ik wilde als topsporter een rolmodel zijn voor jonge meiden. Ik dacht dat God dat ook wilde. Door die bal tegen mijn hoofd was dat ineens voorbij. Ik verloor toen zo veel dat het echt wel een knauw in mijn relatie met God gaf. Ik gaf Hem ook de schuld van dit alles. Eerst was God mijn allerbeste vriend. We deden alles samen, Hij was er altijd bij. Maar door die hersenschudding en dat ik ineens zo weinig kon ging ik van Hem verwijderen. Dat maakte me ook wel koud in mijn hart.”

Alles veranderde toen Rianne voor een traject naar Amerika ging. Door haar kennissen uit het vrouwenvoetbal daar kwam ze terecht bij medische specialisten op het gebied van hersenletsel. Met behulp van tweelingzus Nanja en de methode neurofeedback krijgt Riannes brein therapie om het hersenletsel te verwerken. Binnen een paar maanden veranderde haar psychologische toestand aanzienlijk. “Ook mijn relatie met God kwam weer goed. Mijn leven werd zo veel beter. In Amerika begon ik ook in te zien dat het in Nederland ook anders moest. Herstel van hersenletsel hoeft helemaal niet zo lang te duren.”

Daarom richtte Rianne samen met Nanja – die zelf in de gezondheidszorg werkzaam was – ‘Move The Brain’ op. Met dit trainingscentrum behandelen de zussen samen met artsen en specialisten verschillende soorten hersenletsels- en aandoeningen. Dit project geeft Rianne weer een doel in het leven. Haar carrière als topsporter eindige abrupt, maar zelf ziet ze nu in dat het haar ook iets moois heeft gegeven. “Met Move The Brain kan ik anderen laten zien dat er weer herstel en hoop is. Iedereen verdient het om weer te geloven in het leven. En ik doe dat weer samen met God. God geeft zo veel vrede en rust.”

Over MOVE

MOVE maakt dagelijks inspirerende verhalen over wie God is in het leven van mensen.

Wil je weten waarom we met MOVE deze verhalen maken? Lees dan eens meer over MOVE en haar missie.

Lees meer over MOVE »

Nieuwsbrief

De beste posts van MOVE in je mailbox ontvangen? Volgen welke impact MOVE maakt? Meld je nu aan voor de nieuwsbrief!