Geschreven door Janno van den Ende
Hij had een ruig leven achter de rug: betrokken bij criminaliteit, gevangen gezet en uiteindelijk tot geloof gekomen. Ik ontmoette hem toen ik dominee was, en hij deelde iets fascinerends met me. Iedere ochtend, vertelde hij, sta ik tussen 5 en 6 uur op en ga ik naar beneden. Daar staat een kruis, en ik ga er gewoon een paar uurtjes zitten – soms bid ik, maar vaak zit ik er gewoon. “Dat is fijn, man,” zei hij.
Vandaag wil ik je meenemen in iets over monastiek leven en over de Wittenberg – het huis waar ik woon met 100 jonge mensen. Monastiek klinkt misschien wat vaag, maar het is verrassend relevant voor jouw leven. Die man kende de term niet, maar wat hij deed, belichaamde precies wat monastiek is.
Kort over de term: ‘monastiek’ komt uit het Grieks en betekent ‘alleen’ of ‘alleen leven’ – vandaar het woord ‘monnik’. In de 3e en 4e eeuw zochten gelovigen die zich volledig op God wilden richten de woestijn op. Niet om verleidingen te ontvluchten, maar om de uitdaging aan te gaan en Hem helemaal centraal te stellen. Al snel raakten mensen onder de indruk van dat eenzame leven, en zo ontstonden kloosters – samenlevingen die een diepgaand, gestructureerd leven met God vormgeven.
Op de Wittenberg leven we op zo’n manier: actief, bruisend, maar met een duidelijke monastieke inslag. We hebben vaste getijdengebeden, eten samen zonder telefoons en delen veel met elkaar. Het gaat erom ritmes en structuren in je leven te vinden en echt rust te nemen – precies zoals die man elke ochtend deed bij het kruis.
De monastieke traditie leert ons dat je God beter leert kennen door stil te zijn, echt te luisteren. Dus vraag jezelf eens af: Wanneer ben jij stil? Lukt dat je, en verlang je ernaar? Waarom wel of niet?
Ik sluit af met één van mijn lievelingspsalmen, namelijk Psalm 131:2:
“Ik ben stil geworden, ik heb mijn ziel tot rust gebracht. Als een kind op de arm van zijn moeder. Als een kind is mijn ziel in mij.”
