Christenvervolging klinkt misschien als iets dat zich ver weg afspeelt, maar soms komt het verrassend dichtbij. Zo ook in mijn leven. Ik deel graag drie momenten met je, die ik de rest van mijn leven niet zal vergeten…
Toen christenvervolging heel dichtbij kwam
Acht jaar geleden werd ik voor het eerst geconfronteerd met christenvervolging. Niet persoonlijk, maar via mijn ouders. Ze waren op dat moment op zendingsreis in Sri Lanka en kregen de kans om een lokale kerkdienst bij te wonen. Mijn vader mocht zelfs een paar mensen dopen. Terwijl hij in het water stond, stopte er een aantal politieauto’s. Alle mensen die net gedoopt waren, werden afgevoerd. Een aantal van hen belandde zelfs in de gevangenis. Mijn ouders hoefden gelukkig niet mee, maar ze waren enorm van slag en maakten zich grote zorgen over het lot van de broeders en zusters die waren meegenomen. Hoe zou het met hen aflopen?
Een bijzondere ontmoeting in Egypte
Twee jaar geleden gebeurde er weer iets wat me raakte, dit keer tijdens een vakantie in Egypte. Met twee vrienden was ik van plan Luxor te bezoeken, de stad met onder andere het graf van Toetanchamon. Terwijl we bezig waren onze tour te regelen, herinnerde een vriend zich dat hij tijdens een Open Doors-reis een Egyptische vrouw had ontmoet. Hij besloot haar te bellen. Tot onze verbazing bleek ze toevallig de volgende dag naar Luxor te gaan om haar ouders te bezoeken, terwijl ze zelf ruim 600 kilometer verderop woonde! Wat het nog indrukwekkender maakte: ze was een tour guide, maar kreeg bijna geen werk omdat ze weigerde een hoofddoek te dragen. Veel van haar collega’s hadden haar daardoor laten vallen.
Voor haar was ons telefoontje een enorme opluchting en een regelrechte gebedsverhoring. We konden haar financieel steunen, met haar bidden, en eerlijk gezegd was ze ook nog eens de beste gids die we ons konden wensen!
Een persoonlijk dilemma
Het derde verhaal speelt zich af in 2014. Ik moet eerlijk zeggen dat ik me er een beetje voor schaam, zeker in vergelijking met de andere voorbeelden, maar toch komt het direct in mijn gedachten als ik aan christenvervolging denk.
In mijn kerk werd er een nacht van gebed georganiseerd voor vervolgde christenen.
Het leek me wel mooi om hieraan mee te werken en meldde me aan als vrijwilliger. Maar toen ik het thuis in mijn agenda wilde zetten ontdekte ik dat de gebedsnacht begon op het moment dat het Nederlands Elftal zijn eerste WK-wedstrijd tegen Spanje speelde. Ik ben altijd al een voetbalfan geweest, en dit was voor mij echt belangrijk. Mijn hoofd zat vol met gedachten: zou ik zeggen dat ik een andere afspraak had? Of gewoon een paar uur later komen? Uiteindelijk besloot ik met veel tegenzin om de wedstrijd te laten schieten en te gaan bidden. Uitgerekend die avond speelde het Nederlands Elftal de wedstrijd van hun leven en wonnen met 5-1!
Samen in gebed
Je vraagt je misschien af waarom ik dit laatste verhaal deel. Het is niet om te benadrukken dat ik een heilige keuze heb gemaakt—want geloof me, de eerste twee uur was ik in mijn hoofd vooral bezig met de wedstrijd. Maar het leerde me iets belangrijks: soms moeten we dingen opgeven die ons dierbaar zijn om ruimte te maken voor iets groters.
Want dat is precies wat ik die avond en nacht ervaarde: ik voelde me enorm verbonden met de kerk wereldwijd en ervaarde een sterke bewogenheid met hun lot.
Ik wil je aanmoedigen om ook een statement te maken, zelfs als deze een beetje pijn doet. Misschien moet je iets van je slaap inleveren, of iets van je comfort. Maar als we bereid zijn om iets in te leveren, laten we zien dat we serieus zijn, en kunnen we echt een verschil maken.
